وَ بِإِسْنَادِهِ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله:
لَا يَزَالُ أُمَّتِي بِخَيْرٍ مَا تَحَابُّوا وَ أَدَّوُا الْأَمَانَةَ وَ اجْتَنَبُوا الْحَرَامَ وَ قَرَوُا الضَّيْفَ وَ أَقَامُوا الصَّلَاةَ وَ أَدَّوُا الزَّكَاةَ فَإِذَا لَمْ يَفْعَلُوا ذَلِكَ ابْتُلُوا بِالْقَحْطِ وَ السِّنِين.
امت من همیشه در خیر و نیکی هستند تا زمانی که به یکدیگر محبت ورزند و امانت را ادا کنند و از حرام دوری کنند و به میهمان نیکی کنند و نماز را به پا دارند و زکات را ادا کنند؛ پس هنگامی که این امور را انجام ندادند، به قحطی و سختی مبتلا می شوند.
مراد از خیر در اینجا می تواند خیر دنیوی و هم اخروی باشد. هرچند که خیر دنیوی با توجه به مخالف آن که قحط و سنین دانسته شد، سازگار تر است.
تحابوا از محبت آمده و چون در باب تفاعل است معنای مشارکت را داراست.
بسیاری از مترجمین این عبارت را مرتبط با قبل آن دانسته اند و اینچنین معنا کرده اند که امت هم در خیر و «رفاه» هستند درحالی که نه از نظر ادبی و نه از نظر معنایی صحیح نیست و در واقع از اینجا پیامبر شرایط و موارد زائل نشدن از خیر را بیان می کند و به معنای «تا زمانی که به یکدیگر محبت کنند و…» است.
سنین به معنای قحطی و خشکسالی است کما اینکه خداوند در آیه 130 سوره اعراف درباره عذاب فرعونیان می فرماید: وَ لَقَدْ أَخَذْنا آلَ فِرْعَوْنَ بِالسِّنِين.[1]
واژه اجتناب به معنای دوری جستن است[ و نکته اینجاست که در بسیاری از روایات آنچه اهل بیت از ما خواسته اند، اجتناب از محرمات است و اینکه مؤمن علاوه بر ترک نزدیک به گناه نیز نشود.
[1] ترجمه و تحقیق مفردات الفاظ قرآن، ج20، ص276
[2] معجم مقاییس اللغة، ج1، ص483