أَحْمَدُ بْنُ إِدْرِيسَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حَسَّانَ عَنْ أَبِي مُحَمَّدٍ الرَّازِيِّ عَنْ سَيْفِ بْنِ عَمِيرَةَ عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام:
مَنْ كَانَ عَاقِلًا كَانَ لَهُ دِينٌ وَ مَنْ كَانَ لَهُ دِينٌ دَخَلَ الْجَنَّةَ.
آنکه خردورز باشد دین دارد و آنکه دین داشته باشد وارد بهشت می گردد.
در این روایت امام می فرماید که کسانی که عقل دارند دیندار هستند و مفهوم گیری این جمله بدین صورت می گردد که کسانی که عقل ندارند دین هم ندارند و اینجا باید بررسی کرد که آیا مفهوم گیری در این جمله صحیح است یا نه؟
مابین عقل و دین ملازمه است چرا که خداوند(همانطور که در روایت اول آمده است) به عقل دستور روی آوردن به نیکی ها و پشت کردن به بدی ها را داده است و دین نیز در بین حسنات است و کفر و شرک در زمره سیئات است و کسی که واقعا عقل داشته باشد باید روی به نیکی ها و پشت به بدی ها کند.